Αμφίπολη

Αν ο πρωθυπουργός πήγε στο Ερζερούμ, ζήτημα διακυβέρνησης είναι. Ωστόσο, η αντίδραση πολλών, συνδυάζεται με το αίμα που χύθηκε εκεί, από Ελληνες και άλλους γκιαούρηδες στα δύσκολα χρόνια της διαμόρφωσης νέων ισορροπιών στην Ανατολία. Επειδή αυτά είναι ακριβή, αλλά για να είμαστε δίκαιοι, δεν πρέπει να τα βλέπουμε επιλεκτικά, ακούστε αυτό το οδοιπορικό...

Σηκώθηκα για να πάω ταξιδάκι. Βγήκα παραλία, αλλά είδα το πτώμα του Πολκ να επιπλέει. Αποφάσισα να φύγω από Δύση, οπότε έκοψα Σπανδωνή επειδή είδα σπασμένο το κεφάλι του Λαμπράκη και όταν ανέβηκα ψηλά στο Ιλαν Μερμέρ, έπεσα πάνω στη σφαγή των Προξένων του 19ου αιώνα. Πανικόβλητος πήρα τον περιφερειακό, αλλά έπεσα πάνω στους λίγους ελέφαντες του Πτολεμαίου Κεραυνού που τονε λιάνισαν οι Κέλτες πεζικάριοι και μείναμε μια δεκαετία χωρίς ηγέτη. Είπα να πάω στο χωριό μου, αλλά σκόνταψα στο Πλατανόρεμα, όπου οι σύμμαχοι είχαν εκτελέσει δήθεν ως πράκτορες, μια δεκάδα εντοπίους, κι όταν αποφάσισα να επιστρέψω από Μυγδονία, βγήκα Κιλκίς την ώρα που ο Αντών Τσαούς αρνήθηκε να εγκλωβιστεί με τα άλλα τάγματα και γερμανοντυμένους στην Πόλη, ενώ επιστρέφοντας από Πανόραμα, έπεσα πάνω στη δολοφονία του Ζεύγου. Τη βόλτα δεν κατάφερα να την τελειώσω, αφού γέμισε το αμάξι αίματα από τους μύριους Αθηναίους εποίκους που καθάρισαν οι Θράκες στο Δραβήσκο, οπότε πρόλαβα τον Βρασίδα και τον Κλέωνα σφαγμένους στην Αμφίπολη και μόλις κατάφερα να αποφύγω την τύφλωση του πανέμορφου ιππότη Βασιλακίου, σε μια βρύση κοντά στην Καβάλα.

Η μνήμη, όπου και να την αγγίξεις, πονεί. Και ο συμβολισμός έχει την αξία του, αλλά μόνο για τα χρυσόψαρα, που δε θυμούνται ντιπ και καντίποτα. Είμαστε μέρος του θανάτου των άλλων, αυτών που άφησαν τη ζωή για να υπάρξουμε εμείς στο στενό χώρο που αφήνουν τα όνειρα. Δεν αντέχω την καπηλεία. Δεν αντέχω «καλούς» και «καλούς» νεκρούς. Οι νικητές πρέπει να καλωσυνεύουν μπροστά στα πεδία της νίκης τους και να γίνονται στοχαστικοί, οι ηττημένοι πρέπει να μάθουν να θυμούνται, να συγχωρούν και να κρίνουν. Στο όνομα των θρησκειών που ακολουθούμε και των οικογενειών που ανασταίνουμε, πρέπει να βρούμε ένα στενό αλλά καθαρό δρόμο, μακριά από το βάναυσο τέρας της ψεύτικης ρητορικής. Η πατριδοκαπηλεία οδηγεί στην άρνηση της πατρίδας. Κι αυτό το ξέρουν πρώτοι οι πατριδοκάπηλοι. Η ιστορία δεν είναι γιατρικό της πολιτικής. Αν θυμόμαστε το Ερζερούμ, να θυμόμαστε και τους Κούρδους που μας αφάνισαν, οδηγημένοι από το πλιάτσικο και την ανασφάλεια. Απαγορεύεται να χωρίζουμε την ιστορία σε καλή και κακή. Ή θυμόμαστε σαν την γκαμήλα, εχθρευόμενοι κάθε Πέρση, Τρώα, Αιγύπτιο, Φοίνικα, Ινδό και Φράγκο που σκότωσε δικούς μας, ή στοχαζόμαστε. Δε χρειάζεται να επαναλάβω τίποτε. Καταλαβαινόμαστε.

ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗ

petefris@otenet.gr